Ko'rinmas odam.... Darvozadan kirdim. Hashamdor uy, uning poyida uch murda. Ularning ichida kichigi yo'q edi. Hayriyat o'glim tirik, biroq u qani. Javdiragan ko'zlarim bilan uyning har burchagini, har bir odam qo'liga qarayman. U yo'q, mening toyim yo'q. Qo'log'imga, o'sha ha o'sha tanish ovoz, bazo'r ishtilmoqda. -o'rtoq kamandir eshityapsizmi, chaqaloqni ovozi, deb oldimda turgan yosh leytinatga yuzlandim. -yo'q ishitilgani yo'q, dedi letenat. -yuringchi ichkariroq kiraklichi, deb uyga boshladim. -ishitdim, deb manga qaradi letenat. Ovoz padvaldan kelardi. Tushdik. Qorong'i, zax padvaldan faqat murg'ak bolani ovozi ishitilardi. Shundek, qilib o'g'lim topildi va uning yetimxonaga joylashtirishdi. Men uylanmagan bo'lganim uchun menga berishmadi. Endi men uylanishim kerak, eng yomoni oila xurjunini bo'ynimga osishim kerak. O'zimga qiz topishim kerak. Yoshim 30 da, erga tigmaganlari 18-22 yoshdagilari tigarmikan, undan narisi xunuk yoki bir gapi bordan. Kunlar o'tmoqda lekin hamon uylanmadim. Qishning izg'irinli kunlarning birida, ishdan so'ng Akmal degan akani uyiga bordik. Akani oilasi bizning yaxshi kutib oldi, 20 yoshlar chamsidagi akan qizi mehmonlarga hizmat qilardi. Har xonaga kirganda bizning ko'zlarimiz to'qnashardi. Men unga yoqib qolgandim. Suv ichish baxonasida oshxonaga kirdim. -mening ismim Dilshod, siznikichi, nabado, Go'zal emasmi, dedim. -adashdiz, Asal, deb u manga kulib qarab qo'ydi. Biz u bilan uchrasha boshladik. Uning xato bilagidan ham ushlamasdim. Chunki, uning oq libosda, ifat bilan, beg'ubor holda uyimga kirib borishini hohlardim. Bahorning ilk kunlarida to'yim ham bo'lib o'tdi. Hamma charchagan, men esa chimildiq tomon shoshardim, hayojondan terlar yuzimdan oqib tushardi. (davomi bor)