Ufqda quyoshning zarrachalari hali nur sochib
turgan palla. Ko‘p qavatli uylarning hovlisi
doimgidek yosh bolalarning qiy-chuv kulgisi,
shovqini bilan to‘lib toshgandi. Kimdir to‘p
o‘ynagan, kimdir quvlashmachoq, yana bir juft
qizlar esa qo‘g‘irchoqlar bilan “xola-xola” o‘ynashardi.Uylar yonida joylashgan o‘rindiqda
esa shu yerda yashovchi to‘rt qo‘shni ayol,
farzandlariga ziyrak bo‘lish barobarida turmush
tashvishlari-yu xursandchiliklari haqida shirin
suhbat qurishardi.Ularning bari uy bekalari
ekanligi, turmush o‘rtoqlari ishdan kelgunicha uy yumushlaridan horg‘inlashgan kayfiyatlarini
tarqatish uchun o‘zaro “beozor g‘iybat”
qilayotganini sezish qiyin emasdi. Bu
suhbatlarning hammasi qo‘shni ayollarning
turmush o‘rtoqlarining qorasi ko‘ringan zahoti
yakuniga yetardi. Bu suhbat natijalari har birining uy muhitiga albatta ta’sir o‘tkazmay qolmasdi.
Zero, qo‘shni ayollarining aytgan gaplari ba’zi
xonadonda kamchiliklardan nolish hissini
uyg‘otsa, ba’zilarida yashash tarzidan mamnunlik
va shukr qilishga undardi. Suhbatlarning
debochasi kecha ko‘rilgan serialning muhokamasidan boshlanib, hatto jahon
siyosatchilari yecha olmayotgan dolzarb
muammolarni og‘zaki hal qilib yuborishga-da
yetardi. – Kecha chet eldan buyurtma qilgan
koftam kelibdi. Shunday quvondim, shunday
quvondim-ki, o‘ziyam naq ikki hafta poylabman, – endi olgan narsasi bilan maqtanishni
boshlagandi Sayyora, uzoqdan erining
mashinasini ko‘rib qoldi. – Voy erim kelyapti,
mayli qo‘shnijonlar, men uyga, – shunday deya
bolalarini chaqirishga tushdi. Eri kelib, uni kutib
oldi va bolalari bilan uylariga ravona bo‘lishdi. Buni qolgan qo‘shni ayollar kuzatib turdi, so‘ngra
suhbatini davom ettirishdi. Qo‘shni ayollar
orasida qolganlaridan ikki-uch yosh katta Dilobar
gap boshladi: – Shu internetdan narsa buyurtma
qilganda rasmda ko‘rgandaka narsa keladimi? –
Uni bilmayman-u, lekin men tinchgina bozordan o‘zimga yoqadigan kiyimni savdolashib,
arzonroq narxga olishga harakat qilaman. Yangi
uyga pul yig‘yapmiz. Uchta farzand bilan ko‘p
qavatli uyda yashash qiyin. Ular katta bo‘lishsa,
siqilishib qolamiz. Xudo xohlasa, erim bilan
o‘zimizni hovlimizni qurmoqchimiz, – orzulari bilan bo‘lishdi Malika. – E men erimning bunaqa
topish-tutishi bilan bir umr shu ikki xonali uyda
qolib ketsam kerak. Erim hammangizni
eringizdan kech keladi. Lekin maoshining tayini
yo‘q, – doimgidek nolishni boshladi Muyassar. –
Nega unaqa deysiz, eringiz yaxshi joyda ishlaydi- ku. Mening erim oddiy ishda ishlasa ham, maoshi
katta bo‘lmasa ham yaxshi niyat qilyapmiz-ku, –
qo‘shnisiga hayron qaradi Malika. – Yaxshi joyda
ishlagani bilan qo‘li ochiq. Kim nima yordam
so‘rasa, yo‘q deyolmaydi. Mashina olganimizga
ham uch yildan oshdi, hali almashtirganimiz yo‘q, – yana ham ko‘roq nolishni boshladi Muyassar.
Shu yerda Dilobar gapga aralashdi: –
Muyassarxon, unday noshukrlik qilmang.
Yashashingiz hech birimizdan kam emas. Mashina
uch yil oldin olingan bo‘lsa nima qilibdi? Bizning
oilalarda shu ham yo‘q. Baxtni unday narsalar bilan o‘lchab bo‘lmaydi. Eringizning
farzandlaringizga, sizga mehribonligini bilamiz.
Mahallada ham o‘ziga yarasha hurmati bor. Undan
ko‘ra nolimang-da, xudo xohlasa biz ham
shunday uylar quramiz deb Malikaxondek yaxshi
niyat qilishni o‘rganing. Shu kunlarimizga ham shukr qilaylik. Qo‘shnilar bu masalada yana ancha
tortishishdi. Toki turmush o‘rtoqlari kelib,
hammasi uyma-uy tarqalmaguncha. Bunday
suhbatlar har kuni bo‘lar, Muyassar doim
gaplarida eridan, ro‘zg‘oridan nolirdi. U o‘z
nolishlari bilan erini ham bezdirardi. Oradan yillar o‘tdi, Dilobarning eri lavozimda ko‘tarilib, yangi
mashina olishdi. Malikaning oilasi esa yaxshi
niyat qilib, o‘z maqsadlariga erishishdi. Shahardan
sal chekkaroqda bo‘lsa ham ikki qavatli uy
qurishdi. Bir hafta oldin barcha qo‘shnilar bilan
xayrlashib ko‘chib ketishdi. Muyassar uy ishlarini qilar ekan, bir necha yillar oldin qo‘shnisi
Dilobarning gaplari yodiga tushdi. Uning
gaplarida jon bor, mana qo‘shnilari yaxshi niyat
qilib, o‘z niyatlariga erishdi. U-chi? Erini har
gapida chaqib olaverib, uydan ham bezdirib
qo‘ydi. Ishda kechgacha qolib ketadigan odat chiqardi. Mashina ham bir haftadan beri
ustaxonada. Eskiroq bo‘lsa ham ro‘zg‘or ishlarida
asqotib turardi. Shular haqida o‘ylab turar ekan,
eshik qo‘ng‘irog‘i chalinib, hayoli bo‘lindi. Eshikni
ochsa, ostonada bir hafta avval yangi uyiga
ko‘chib o‘tgan Malika xushchaqchaq kayfiyatda turardi. Hol-ahvol so‘rashishgach: – Shu
kelayotgan yakshanbada turmush o‘rtog‘ingiz,
bolalarni olib bizning uyga boringlar. Yangi uyga
ko‘chganimiz munosabati bilan sizlar bilan bir
nishonlaylik. Nechi yillik qadrdon qo‘shnilarmiz
axir. Yaxshi niyat qilib, qiyinchilik bilan bo‘lsa ham niyatlarimizga yetdik, Allohimga shukr –
ko‘zlari xursandchilikdan yonib gapirdi sobiq
qo‘shnisi. – Yana bir marta tabriklayman,
muborak bo‘lsin qo‘shnijon. Uyga kiring, choy-
poy qilamiz, – ichkariga taklif qildi Muyassar. –
Men qolgan qo‘shni dugonajonlarimizni ham taklif qilib chiqay, biznikiga borsanglar bemalol choy-
poy qilamiz, – minnatdorchilik bildirib pastga
tushib ketdi Malika. Muyassar eshikni yopar ekan,
necha yillardan beri noshukrlik qilib, qanchalar
adashganini anglab yetdi. Bundan buyog‘iga
albatta yaxshi niyat qilishni, bor-yo‘g‘iga shukr qilishni diliga tugib qo‘ydi. Shu payt, uy telefoni
jiringlab qoldi. Go‘shakni ko‘tardi. Erining xursand
ovozi eshitildi: – Onasi, bolalarni kiyintirib, o‘zing
ham tayyor tur. Bugun kechki ovqatni kafeda
qilamiz. – Tinchlikmi, dadasi? – hayron bo‘ldi
Muyassar. – Mashinamiz tuzaldi. Shuni nishonlaymiz. Bir haftadan beri xuddi oyoqlarim
kesilib qolgandek yurgandi. Tayyorgarligingni
ko‘r, – gapini tugatdi eri. Muyassar go‘shakni
qo‘ya turib, ichida gapirdi: – Xudoga shukr!