«Бир мусулмон инсон билан
шерикликда анча йиллар
тижорат билан шуғулландик.
Ишимиз жуда катталашди.
Катта фойдалар қилдик.
Вақти келиб, иккимиз
ажралишга қарор қилдик.
Ўртадаги молимизни
ҳисобладик. Иккимизнинг
улушимиз аниқ бўлди.
Шундан сўнг мусулмон
шеригим менга деди:
— Мана шу мол ҳам сенга
бўлсин.
— Нима учун?
— Биз сен билан шунча йил
иш қилдик. Кўп фойдалар
қилдик. Бизнинг динимизда
«қул ҳаққи» деган бир гап
бор. Бу жиддий масала. Яна
бирор жойда сенинг ҳаққинг
менга ўтиб кетган бўлмасин.
Мен ғайри муслим бир
инсоннинг ҳақидан
қўрқаман. Меники сенга
ўтган бўлса, мен розиман.
— «Қул ҳаққи» нима дегани?
— Мен бу масалани сенга
тафсилоти билан тушунтира
олмайман. Лекин, нозик
масала эканини биламан.
Истасанг, бу масалани
яхшилаб тушунтириб
берадиган бир домладан
сўраймиз.
Бир илм одамининг олдига
бордик. «Қул ҳаққи»
тўғрисида маълумотлар
олдик. Инсонларнинг молини
ноҳақ ейишликнинг жуда
нозик томонларигача
англатди.
Мен у ердан чиқиб тўғри ўз
динимнинг, яъни яҳудий
олимининг олдига бордим.
Ундан сўрадим:
— Муҳтарам!
Мусулмонларда «қул ҳаққи»
деган тушунча бор экан.
Мусулмонлар ҳаётларида бу
нарсадан жуда эҳтиёт бўлар
эканлар. Бизда бу ҳақда
нима дейилган?
— Бизда агар «қул ҳаққи»
деган тушунча бўлганда, ҳеч
бир иш қилолмаган
бўлардик.
Бизда ҳар нарса «ҳалол».
Бир нарса, хусусан,
мусулмонга тегишли бўлган
бир молни агар тортиб
ололсанг, бу сенинг учун
савоб иш ҳисобланади....
Қандай разиллик!
Мусулмонлардачи?
Мусулмонларда бир мол,
гарчи душманинг қўлида
бўлса ҳам, уни ҳимоя
қилишга буюрилган...
Қандай олийжаноблик!
Уйга қайтиб, дарҳол
мусулмон бўлдим.»
Бир ғайри муслимни
мусулмон бўлишини
истасангиз, уни масжидларга
олиб борманг. Маърузалар
тинглатманг. Фақат, улар
билан тижорат қилар
экансиз, дуруст ҳаракат
қилинг.
Бировнинг ҳаққига риоя
қилинг.
Гўзал воиз бўлишингиз шарт
эмас.
Ислом одоби билан
безанинг!
Шунинг ўзи етади!