Odamning ko'p yillik orzusi kutilmaganda ushalsa, dovdirab qolarkan.

Mehri o'n yildan beri ich-etini yerdi. Yoshlikda qilib qo'ygan xatosi ko'ksini kemirar, bunga erining hadeganda ma'yus tortishi qo'shilganda, afsus-nadomatdan yerga kiray derdi.

Ha, Mehri bir paytlar bilibmi-bilmaymi, yomon yo'llarga yurib qo'ydi. Qarib qolgan onasi bilib qolmasligi uchun ketma-ketiga ikki marta homilasini oldirdi. To'g'ri-da, qaysi ona bo'y yetgan qizining bunday qilmishini kechirardi. Buyoqda mahalla-ko'y, qarindosh-urug' deganday…

Xullas, Mehri abjirlik qildi. Kasalxonaga yotganini, bola oldirganini hech kim bilmay qoldi. Onasiga har gal olisda yashaydigan dugonasinikiga ketishini aytib, qutuldi. Omadi bor ekan. Hozirgi eri Mirzali ham tushungan yigit chiqdi. Mehriga uylandi-yu, mana, o'n yil o'tibdiki, biror marta o'tmishini yuziga solmadi.

“Xudoyim, men ahmoqni kechir, — xayolan yolvorardi Mehri yarim tunda xona shiftiga hissiz boqib. — Sening xohishingga qarshi bordim o'shanda. O'n yil bolaga zor qilding. Tan olaman, sening inoyating, mo''jizangdan butkul umidimni uzgandim. O'sha paytdagi do'xtirlarning gap-so'zlariga ishongandim. Qara, shunchalar yaramas ekanmanki, senga ishonish o'rniga o'sha do'xtirlarning gapiga laqqa tushibman. O'zingga shukr, kech bo'lsayam yana menga onalik baxtini beryapsan. Ishon, xudoyim, endi hech qachon senga shirk keltirmayman! Faqat o'zingga sajda qilaman! Faqat… Bolamni mendan tortib olma! Bu dardni ko'tara olmayman, xudojon!.. Ha, ertaga Mirzali aka smenadan chiqadi. Nasib bo'lsa, unga albatta suyunchilayman! Yo'q, faqat ungamas, qo'ni-qo'shni-yu, qon-qarindoshlargacha aytib chiqaman. Menga orqavarotdan yomon qaraganlar, g'iybatimni qilganlar, meni bepushtga chiqarib bo'lganlar ko'rib qo'ysin! Xudoyim, o'zingga bir aytganim bor ekanini bilishsin!.. Boringga shukr!..”

Shularni o'ylarkan, Mehri beixtiyor ko'zlarini ochdi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, uy burchagida, shiftdan shundoq pastda jajjigina bolakay bo'yi o'zidan sal pastroq qizaloqning qo'lidan tutgancha unga tikilib turardi.

Mehri avvaliga hayron bo'ldi. Astagina o'rnidan qo'zg'alib, bir necha marta ko'zlarini yumib-ochgan ko'yi o'sha tomonga yaxshiroq qaradi. Yo'q, bolakay va qizaloq sharpasi g'oyib bo'lmagandi.

— Voy sho'rim, — vahima aralash o'tirgan yerida ortga tislandi u. — Bu nima? Kim? Hay… Kimsizlar? Yo'qol! Bor ket!..

Sharpalar hanuz go'yo devorga qapishgan holda muallaq turaverdi!

— Kim bor? Hoy, kim bo-or? Yordam beringla-ar!..

Qo'rquv baribir ustun kelgandi.

Mehri jonholatda o'rnidan turdi-da, oshxonaga chopdi. Shosha-pisha kranni ochib, yuzlariga suv sepdi. Yurak urishi sal bosilgandek bo'ldi. Ammo tanasidagi titroq kuchaydi.

— Nima edi u? — o'ziga o'zi savol berib oshxonada uyoqdan-buyoqqa yura boshladi Mehri. — Jinmi? Nima qilyapti mening uyimda? Yo'q, qo'rqmayman! Ko'zimga ko'rindi shekilli. Nima qilsam ekan? Kiraymikan? G'oyib bo'lgandir yaramas jin!?.

U qo'rqa-pisa yotoqqa kirdi-da, chiroqni yoqib yubordi va ilkis devorlarga ko'z tashladi. Hech qaerda sharpa ko'rinmadi.

— Qurib ketsin, — dedi ichiga tuflay-tuflay o'ringa cho'zilarkan. — Ilgari hech qo'rqmasdim-ku! Nima bo'lyapti menga? Kimdan, nimadan qo'rqdim? Nahotki, jin deganlari bor narsa bo'lsa? Lekin menga ziyon yetkazmadi-ku! Buvim “kimning ko'ziga jin ko'rinsa, albatta ziyonlaydi”, deyardi-ku! Demak, shunchaki vahimaga tushgan ekanman… Yo'q, chiroqni o'chirmayman. Shunday uxlayveraman. Jinlar chiroq yorug'idan qo'rqadi. Buvim rahmatli shunday degan…

Mehri o'ziga o'zi so'zlana-so'zlana ko'zlarini yumdi. Shu zahoti kimdir yuzini ohista silab o'tgandek tuyilib, dast o'rnidan turdi…

Bu behuda emasdi. Tag'in ro'paradagi devorda o'g'il va qiz bolaning suvrati muallaq turardi. Ular bir-birlarining qo'lidan tutgancha Mehriga jilmaygancha qarab turishardi.

— Kimsanlar? — qo'rquv iskanjasida qichqirdi Mehri. — Nima kerak senlarga? Yo'qol! Daf bo'l!..

Shunda bolakay beixtiyor tilga kirdi.

— Oyijon, bu biz! Bolalaringiz! Tanimadingizmi?..

Bu Mehri uchun dahshatdan-da qo'rqinchliroq manzara edi. Titrab-qaqshab, o'tirgan yerida karavotning narigi chetiga tislanib talmovsiradi u.

— Q-qanaqa bola? Kim bola? Qani bola?..

— Mana, biz qarshingizda turibmiz! — endi qizaloq tilga kirdi. — Bir paytlar bizni o'ldirib qo'ygandingiz, esladingizmi, oyi? Manavi mening akam. Uniyam siz o'ldirgansiz!..

— N-nima? Kim gapiryapti o'zi? Nima kerak senlarga? Voy-do-od!!!

— Oyi, o'zingizni bosing, — dedi qizaloq erkalanib. — Biz farzandlaringizmiz rostdanam. Iltimos, bizga quloq soling!

— Nima istaysanlar o'zi? — Mehri gapirardi-yu, o'zini idora eta olmas, a'zoyi badani titrab-qaqshar, og'zi qurib borayotganini, qornining allaqaerida kuchli og'riq paydo bo'lganini his etardi. Tanasi qora terga botgandi. — Ketlaring! Mening bolam yo'q!..

O'g'il va qizaloq bu po'pisalarga e'tibor bermadi. Baravariga yolvora boshlashdi.

— Oyijon, qorningizdagi singlimizni bizga bering! Ishoning, biz uyoqda juda yaxshi yashayapmiz! Bizni hech kim xafa qilmaydi. Singlimiz ham biz bilan birga bo'lsin!

— Yo'qo-ol!..

Mehrining bu galgi qichqirig'i chamasi katta ko'chaga qadar eshitildi. Kimdir ko'chadan o'tib ketayotgan ekanmi, derazani taqillata boshladi. Suvratlar esa allaqachon g'oyib bo'lgandi.



***



Shu kecha Mehri uchun do'zaxdan-da battarroq kechdi. Kutilmaganda bel va qorin qismida kuchli og'riq tuydi. Derazani taqillatgan qo'shni erkak Mehrining dodlab yig'lay boshlaganini eshitdi-yu, zum o'tmay xotinini yetaklab kirdi. Mehrini “Tez yordam” mashinasida kasalxonaga olib ketishdi.

U dard iskanjasida yotardi-yu, ko'z o'ngida devorda muallaq turgan aka-singilning oqarinqiragan rang-boshi namoyon bo'lar, ularning yolvorganlari quloqlari ostida jaranglardi. Ruhi esa nuqul bezovtalanardi. Mehri homilasiga bir gap bo'lishi muqarrarligini his etgani sayin dunyoga jar solib qichqirgisi, o'sha aka-singillarni qarg'ab tashlagisi kelardi…

Xayriyat, vrachlar ulgurishdi. O'z vaqtida qonni to'xtatib,Mehrini uxlatib qo'yishdi.

Tongga yaqin ko'zini ochganda esa eri Mirzali tepasida javdirab turgan ekan.

— Senga nima bo'ldi, xotin? — Mehrining ko'zlari ochilganini ko'riboq tepasiga engashdi Mirzali. — Biror kor-hol bo'lganmidi?

Mehri erining dardli savoli ko'nglini bo'shatib yubordimi, ko'zlariga yosh qo'ndi.

— Vrachlar nima deyishyapti? — so'radi u javob berish o'rniga. — So'rab bildingizmi?

— Ha, gaplashdim, xotin!.. Onasi… Biz farzandli bo'larkanmiz!..

Mehri erining bu qadar ayanchli holatga tushganini sira ko'rmagandi. Lablari pulkillab ketayotganiga bardosh qila olmay, qo'lini mahkam siqimladi-yu, yuzlariga bosdi.

— Xayriyat, dadasi, — dedi Mehri yig'i aralash. — O'n yildan beri ich-etimni yerdim. Sizga bittagina bo'lsayam tirnoq hadya etolmaganimni o'ylab ado bo'lardim. Mana, xudoga aytganim borakan, homilador bo'libman! Aytgancha, bolamga hech narsa qilmabdimi? So'radingizmi?

— Ha-da, — dedi Mirzali og'zining tanobi qochib. — Surishtirdim, onasi! Vaqtida